‘Bij samen beslissen gaat het veel over de patiënt informeren en keuzehulpen ontwikkelen’, vertelt Ankolekar. ‘Dat is allemaal leuk en aardig, maar beter kunnen we artsen hierbij betrekken bij de ontwikkeling ervan en ze een opleiding in samen beslissen geven. Zo kan er een gevoel van eigenaarschap en empowerment ontstaan, wat de implementatie kan verbeteren.’
In haar proefschrift Shared decision-making in oncology: challenges and opportunities onderzoekt Ankolekar de belemmeringen en de mogelijke oplossingen van samen beslissen in de oncologie. Een belangrijke conclusie is dat het succes van samen beslissen niet alleen afhangt van de arts, maar van de gehele structuur van de zorg.
Tijd wordt als belemmering gezien om samen beslissen toe te passen. Ondanks de angst dat samen beslissen significant meer tijd kost, blijkt dit in de praktijk echter niet het geval te zijn. ‘Recent onderzoek laat zien dat consulten met keuzehulp slechts twee tot drie minuten langer duren. De gesprekken verlopen meer gestructureerd en er zijn minder gesprekken nodig om tot een besluit te komen’, benadrukt de promovenda.
Voorspelmodellen zijn volgens Ankolekar belangrijk om samen beslissen te laten slagen. ‘Met de juiste data, zoals leeftijd, geslacht en kenmerken van de tumor, kan beter worden voorspeld wat de overlevingskansen en mogelijke bijwerkingen zijn voor de individuele patiënt’, aldus Ankolekar. ‘Met kunstmatige intelligentie kan specifieker gekeken worden naar wat een behandeling betekent voor een patiënt. Deze informatie is cruciaal om een weloverwogen besluit te nemen. Hier moet echter nog veel werk verzet worden.’