Zonder kankeronderzoek zou het behandelarsenaal van de internist-oncoloog en de prognose van de patiënt met kanker extreem beperkt zijn. Het behoeft dan ook geen betoog dat het bevorderen van wetenschappelijk onderzoek essentieel is voor de ontwikkeling van ons vak. Als je onze demissionair minister mag geloven, staat de oncologische zorg in Nederland er niet goed voor als we naar ‘tal van uitkomsten’ kijken. De cijfers waarop deze uitspraken (mede) zijn gebaseerd gaan over incidentie en overleving van kanker in de EU-landen en zijn te bekijken via het European Cancer Information System (ECIS). Ik vraag me echter af of incidentie van en sterfte aan kanker de juiste maat is om de kwaliteit van de oncologische zorg te meten. Dagelijks moeten we onze patiënten naar eer en geweten counselen zonder afgeleid te raken door gegoochel met de overvloed aan surrogaateindpunten die vanuit wetenschappelijk en beleidsmatig oogpunt over ons worden uitgestort en dat allemaal zonder de wensen van onze patiënten uit het oog te verliezen. Daarbij worden echt wezenlijke zaken zoals arbeidsparticipatie met en na kanker nauwelijks serieus belicht.
Medisch-wetenschappelijk onderzoek is vaak toegespitst op de praktijk en de resultaten kunnen direct toegepast worden. Des te relevanter is het dat de vragen die beantwoord worden ook conform de problemen zijn waarmee wij dagelijks worden geconfronteerd anders eindig je toch met tweederangs oplossingen waarmee je net niets kan. Wat er gebeurt als je zonder achtergrondkennis en kritische grondhouding vaart op data, heeft de teloorgang van de hoofdstedelijke voetbaltrots wel laten zien. Het leveren van optimale kwaliteit van zorg vaart wel bij juiste interpretatie van de beschikbare data, anders Misluktat.
Namens de redactieraad,
dr. Jan Willem de Groot, vicevoorzitter redactieraad
redactie@medischeoncologie.nl
