Ik ben oncoloog geworden omdat ik mensen met kanker in de moeilijkste en veelal laatste periode van hun leven wilde bijstaan om hen waardevolle tijd met hun geliefden te gunnen en de kwaliteit van het leven zo goed mogelijk te houden. In de bijna twaalf jaar dat ik mezelf internist-oncoloog mag noemen, is me dat soms best goed gelukt. Ik ben er door schade en schande achter gekomen dat ik echter ook heel wat mensen een veel minder prettig leven heb gebracht dan bedoeld. Reflecterend op het aantal mensen dat ik adjuvant heb behandeld en de bijwerkingen die ze aan die behandelingen hebben overgehouden, bekruipt me een ernstig gevoel van onbehagen. Voor een dergelijke ‘voor de zekerheid-behandeling’ hebben velen een hoge prijs betaald – en dat geldt voor zowel het individu als de samenleving.
&ellipsis;Handel in hoop
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?
