PASKWIL in de media

Ik ben oncoloog geworden omdat ik mensen met kanker in de moeilijkste en veelal laatste periode van hun leven wilde bijstaan om hen waardevolle tijd met hun geliefden te gunnen en de kwaliteit van het leven zo goed mogelijk te houden. In de bijna twaalf jaar dat ik mezelf internist-oncoloog mag noemen, is me dat soms best goed gelukt. Ik ben er door schade en schande achter gekomen dat ik echter ook heel wat mensen een veel minder prettig leven heb gebracht dan bedoeld. Reflecterend op het aantal mensen dat ik adjuvant heb behandeld en de bijwerkingen die ze aan die behandelingen hebben overgehouden, bekruipt me een ernstig gevoel van onbehagen. Voor een dergelijke ‘voor de zekerheid-behandeling’ hebben velen een hoge prijs betaald – en dat geldt voor zowel het individu als de samenleving.

Mijn suggestie is om bij een nieuwe behandeling te overwegen de toelating te koppelen aan een gerandomiseerde studie of ten minste een registratie om openstaande vragen te beantwoorden en doelmatigheid te bevorderen. Zo hebben we niet alleen invloed op de beoordeling van studieresultaten maar ook op de totstandkoming ervan en kunnen we waarschijnlijk ook vaker weer stoppen met een behandeling.

Mijn ouders zijn lieve, reislustige, best nog fitte vijfenzeventigplussers. Ze wonen zelfstandig in de randstad in een huis met een mooie tuin (het rosarium is hun grote trots) die mijn vader volledig zelf onderhoudt. Eind 2022 bleek mijn vader uitgezaaide kanker te hebben. Na een COVID-infectie knapte hij niet op en ging het leven even niet meer zo vanzelfsprekend als voorheen.