Zo’n 65 jaar geleden had niemand verwacht dat er überhaupt een vereniging voor medische oncologie zou komen. In die tijd was men heel negatief over oncologie, ervoer NVMO-erelid prof. dr. Theo Wagener (1936). Hij solliciteerde bij prof. dr. Kees Majoor in het Academisch Ziekenhuis Nijmegen en vertelde dat hij medisch oncoloog wilde worden. ‘Majoor zei tegen mij: “Jij kunt bij mij alles worden, maar geen oncoloog. Een oncoloog is iemand die overal iets van afweet, maar in feite nergens echt iets van afweet.”’
Wagener kwam terecht bij de hematologieafdeling van prof. dr. Clemens Haanen waar hij lymfomen behandelde. ‘We behaalden spectaculaire resultaten met MOPP-kuren; eerder hadden we nog niet gezien dat de kanker verdween.’ Maar de behandeling was erg zwaar voor patiënten. Anti-emetica bestonden nog niet. ‘Prof. dr. Ivan Wolffers schreef in 1976 in de Volkskrant dat patiënten doodziek werden door de medicijnen. Het imago
