Geen patiënten, maar jonge mensen met een tumor

Het is december 2017, om 10:50 uur heeft ze een afspraak in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Als je daar moet zijn is het meestal slecht nieuws, heeft ze van horen zeggen. Voor de rest weet ze eigenlijk niets, behalve dan natuurlijk dat ze gaat voor die onverklaarbare vermoeidheid en hoestklachten. In de wachtkamer schieten de ergste scenario’s door haar hoofd, terwijl ze zichzelf tegelijkertijd niet wil gek draaien. In het briefje van het AVL stond dat ze beter niet alleen kon komen. Is dat standaard bij elke ziekenhuisafspraak? Of is er dan nog meer reden tot paniek?

Het is 11:15 uur als zij naar binnenloopt met haar moeder. Die 25 minuten extra voelen als 2,5 uur. Die twaalf minuten binnen voelen juist als twaalf seconden. Als ze opstaat flitst de vraag door haar hoofd hoe de poli van een oncoloog kan uitlopen als je maar zo kort binnen bent. Ken ik überhaupt iemand onder de zestig die kanker heeft? Aan wie moet ik vragen of ik mijn tentamen kan verzetten omdat ik chemotherapie gepland heb staan? Ik heb een sollicitatie volgende week; beïnvloedt deze diagnose de kans op mijn droombaan? En die date van morgenavond, moet ik hem vertellen dat ik ernstig ziek ben? Alsof hij nog iets met mij wil als mijn haar uitvalt. Waarom denk ik hier als eerste aan, in plaats van aan mijn ouders die misschien hun kind overleven? Kan ik eigenlijk zelf ooit nog ouder worden?

Voor jongvolwassenen is het vaak extra eenzaam om kanker te krijgen

Mijn excuses voor deze lijst vragen, die lezen vast niet zo lekker als het gemiddelde opiniestuk. Toch is het de harde realiteit van de 2700 jongvolwassenen die jaarlijks de diagnose kanker krijgen. Deze diagnose is nooit gemakkelijk, maar als je 20 jaar getrouwd bent en een vaste baan hebt, en vrienden met dezelfde diagnose, zijn er meer mensen aan wie je bovenstaande vragen kunt stellen dan je dokter alleen. De leeftijd tussen 18 en 35 jaar is cruciaal voor de rest van je leven. Je studeert of begint met een baan, je aast op een huis, maar bovenal ontwikkel je een eigen persoonlijkheid, ontdek je je seksualiteit, je creativiteit en je ambities. Je viert het leven, terwijl er vaak ook níeuw leven ontstaat op deze leeftijd. Na de diagnose ligt wat beloftevol in de steigers stond in een klap in brokstukken op de grond.

Als jongvolwassene val je niet meer onder zorg van je ouders, maar heb je vaak ook nog geen sluitend sociaal vangnet in de vorm van een gezin of vaste partner. Hierdoor is het vaak extra eenzaam om de ziekte kanker te krijgen. Wij van de F|Fort Foundation vinden dat er meer bewustzijn moet komen voor het mentale welzijn van jongvolwassenen met kanker. Geen patiënten, maar prachtige jongvolwassenen met een tumor. Een mens met een tumor, in plaats van een tumor met een mens er omheen, zoals artsen hun werk vaak benaderen.

Onze oprichter Floor van Liemt, die zelf op haar twintigste de diagnose uitgezaaide longkanker kreeg, heeft in samenwerking met fotografe Loet Koreman het kunstfotografieboek De Gemene Deler gemaakt. Hierin vertellen elf jongvolwassenen in 66 indringende beelden wat het betekent om op die leeftijd kanker te krijgen. Elf unieke jonge mensen delen hun dromen, zorgen en angsten, maar bovenal laten ze zien wie ze zijn, ondanks hun ziekte.

Floor overleed op oudejaarsdag 2021. Wij herinneren ons vol bewondering hoe zij tot het eind zichzelf is gebleven, dezelfde Floor, ondanks haar tumor(en). Haar wens is dat iedere jongvolwassene die de diagnose kanker krijgt in De Gemene Deler kan lezen en kijken, tijdens die bliksemafspraak in het ziekenhuis of thuis, waar alles moet bezinken. Om te begrijpen hoe moeilijk, maar ook hoe rijk het leven van een jongvolwassene met kanker kan zijn. Kunst voor kracht, troost, inspiratie en verbondenheid.
We doen daarvoor een beroep op u. Kijk op ffortfoundation.nl voor meer informatie over De Gemene Deler en stuur een mail aan alexa@ffortfoundation.nl.