Niet een roman maar een essay is de bron voor deze column – een essay dat decennia later overigens ook als egodocument te boek kan staan. Illness as metaphor van Susan Sontag (1933 –2004) is op vele wijzen te lezen: als een intellectuele reis langs romans waarin tuberculose en kanker min of meer prominent figureren, als een manifest voor het anti-obscurantisme en als filosofische onderbouwing voor een proefschrift over wetenschappelijk onderzoek naar en klinische zorg voor mensen met kanker waarin geen plaats is voor kwakdenken, maar waar leven met kanker de status van queeste verwerft.
Illness as metaphor en zijn auteur zijn niet alleen in boekvorm tastbaar. De auteur is te horen bij het door haar met zelfverzekerde stem voorlezen van de kernonderdelen van haar boek.1 Ze klinkt als een ervaren hoogleraar die spreekt voor een grote collegezaal. Te zien is ze ook: