Het was begin 2020... De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug. Februari was een heel onrustige maand geweest, met veel stormen en regen. De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen. En toen werd het maart...
De straten waren leeg, scholen dicht, winkels gesloten, auto’s stil. Landsgrenzen gingen dicht. De mensen kwamen bijna niet meer buiten, konden niet geloven dat dit gebeurde maar iedereen wist wat er aan de hand was. Maar de lente wist het niet. En de bloemen bleven uitkomen. En de zon scheen...
Bewerking van de versie van Susan Blanco – De Taalrecycler
Tijdens het schrijven van dit redactioneel is het begin april 2020 en is de hele wereld in de ban van de COVID-19-pandemie. Het leven in het ziekenhuis is volkomen veranderd. In een mum van tijd zijn onze ziekenhuizen heringericht. Screenende vragen en controle door mensen in maanpakken bij binnenkomst, verschillende ingangen voor mensen met en zonder klachten. Uitbreiding van IC-capaciteit, afspraken over triage op de SEH. Cardiologen en chirurgen die als anios longziekten op de SEH werken. Onze spreekuren verlopen voor meer dan 90 procent via de telefoon of beeldbellen. We heroverwegen de behandeling samen met collega’s en met de patiënt, want misschien is de winst van de ingezette behandeling relatief niet zo groot en weegt het risico op verminderde afweer en infectie nu ineens zwaarder. De zorg wordt zo bedachtzaam mogelijk afgeschaald in het kader van deze nieuwe werkelijkheid. Daarnaast werken we met man en macht om de zorg draaiende te houden in onze ziekenhuizen.
Ook thuis is het leven veranderd. De kinderen moeten worden vermaakt en begeleid bij hun schoolwerk. Er is weer geen toiletpapier in de supermarkt. Er zijn zorgen om kwetsbare familieleden en vrienden. We zijn iedere dag benieuwd naar de cijfers van het RIVM.
De COVID-19-pandemie raakt ons allemaal diep. Er heerst angst en onzekerheid en niemand heeft antwoorden of kan ons geruststellen. Maar er is ook een andere kant aan deze nieuwe werkelijkheid. Er is een enorme saamhorigheid, flexibiliteit en betrokkenheid op de werkvloer. Ik ben trots op de NVMO, die in deze bizarre omstandigheden het voortouw neemt en in no-time met handvatten is gekomen over hoe we hierin onze rol moeten nemen. Datzelfde geldt voor de FMS, NIV, NVVH en SONCOS.
Er is veel en prettig contact met collega’s – in het ziekenhuis, de regio en het land. Over en weer worden vragen gesteld en beantwoord. Adviezen en protocollen worden rondgestuurd. We zetten ons met elkaar in om de zorg te waarborgen in deze onzekere tijden. En dat gaat nu ineens heel gemakkelijk over de grenzen van ons eigen ziekenhuis en onze regio heen.
Ook is er veel begrip en flexibiliteit bij de patiënten. Nog niet eerder sprak ik met zoveel patiënten telefonisch over behandelbeperking. Eigenlijk had ik dit nog nooit telefonisch besproken. Het blijkt meestal goed en genuanceerd te gaan, ook zonder beeldcontact. Natuurlijk is het prettiger om elkaar fysiek te spreken, maar het blijkt goed mogelijk om echt contact te maken via de telefoon. En verreweg de meeste patiënten kunnen dit heel goed overzien en op waarde schatten. Ondanks alle onzekerheid is er bij patiënten begrip om een behandeling nu te onderbreken of eerder te stoppen.
De redactieraad wenst u veel sterkte en wijsheid in deze barre en bijzondere tijden. Zorg goed voor uzelf en de mensen om u heen. Laten we ons vasthouden aan alle positieve en mooie wendingen die er juist nu ook zijn en deze meenemen naar de toekomst.