‘Het ergste vond ik het begin, dan gaan ze allerlei nare dingen aan je vertellen. Ze moeten het je vertellen, dat weet ik wel. Ik ben helemaal niet iemand die snel depressief is, maar ik was toen ontroostbaar. En later, na intensieve behandeling, zeiden ze: “We weten het niet meer. We hebben de zwaarste chemo gegeven die we hebben, we hebben niks meer.” Mijn vriend had ondertussen gelezen op internet dat in Duitsland immuuntherapie goed aansloeg. De dokter in Utrecht verwees ons naar het AVL voor behandeling met immuuntherapie.
‘Het AVL is heel anders. Het zijn zulke lieverds, overal, bij de koffie zelfs. Volgens mij worden ze erop gescreend. Het is alsof je in een warm bad terechtkomt. Ze vinden niets gek, als je zenuwachtig bent en voor een onderzoek komt, wordt er op een lieve manier gereageerd. Niet: “Stel je niet aan.”
‘Dat ik kanker heb, heb ik aan iedereen verteld. Anders snappen ze mij niet. Ik heb het aan de ouders van de klasgenoten van
