‘In Nederland staat het in de richtlijn en denk je er niet over na’

Ik ben oncoloog geworden omdat ik mensen met kanker in de moeilijkste en veelal laatste periode van hun leven wilde bijstaan om hen waardevolle tijd met hun geliefden te gunnen en de kwaliteit van het leven zo goed mogelijk te houden. In de bijna twaalf jaar dat ik mezelf internist-oncoloog mag noemen, is me dat soms best goed gelukt. Ik ben er door schade en schande achter gekomen dat ik echter ook heel wat mensen een veel minder prettig leven heb gebracht dan bedoeld. Reflecterend op het aantal mensen dat ik adjuvant heb behandeld en de bijwerkingen die ze aan die behandelingen hebben overgehouden, bekruipt me een ernstig gevoel van onbehagen. Voor een dergelijke ‘voor de zekerheid-behandeling’ hebben velen een hoge prijs betaald – en dat geldt voor zowel het individu als de samenleving.

Er is steeds meer oog voor de behoeften van specifieke groepen patiënten met kanker. Omdat in verschillende leeftijdsfasen andere onderwerpen van belang zijn, is leeftijd een belangrijke factor in de zorg die patiënten met kanker in Nederland wordt aangeboden.

De commissie BOM heeft naar aanleiding van de OlympiA-studie op basis van een verbeterde ziektevrije en overal survival (OS) een positief advies gegeven voor de adjuvante behandeling met olaparib gedurende een jaar bij patiënten met een niet-gemetastaseerd HER2-negatief mammacarcinoom en een BRCA-kiembaanmutatie (BRCAm) en een hoog risico op recidief ziekte (zie elders in dit tijdschrift).