Laat ons dat formulier invullen

Beeld: Gerard van Bree

De huisarts die ik belde, zuchtte hoorbaar. ‘Nu kunnen we natuurlijk een discussie gaan voeren over dit stelsel…’, zei hij. Maar hij zei het met een kwinkslag en daarom begreep ik dat hij al had besloten om dat toch maar niet te doen. Hij was gewoon bereid om mijn probleem op te lossen. Alweer. En we wisten allebei dat hij het de volgende keer weer zou doen. Het probleem dat hij deze keer voor mij mocht oplossen, was dat van de patiënt die niet meer terug wilde naar het ziekenhuis, maar thuis wilde sterven. Maar die patiënt had wel bepaalde voorzieningen nodig om dit op een menswaardige en verantwoorde manier te kunnen doen. Een hoog-laagbed bijvoorbeeld. Dat moest dus worden aangevraagd en voor het aanvragen daarvan moest een formulier worden ingevuld. Een formulier dat ik met alle plezier van de wereld zou willen invullen voor die man die thuis wilde sterven, en die ik voor die tijd als patiënt van ons ziekenhuis best goed had leren kennen. Maar dat mocht dus niet. Op het moment dat hij thuis was en ook had besloten om thuis te blijven en daar dood te gaan, was hij immers niet meer in het ziekenhuis in behandeling. Dan is hij iemand die tot het domein van de huisartsenzorg behoort en dan hoort dus ook de huisarts dat formuliertje in te vullen. Het zou anders zijn als hij weer op de spoedeisende hulp zou belanden natuurlijk, want dan zou hij opnieuw tot het domein van het ziekenhuis behoren en mocht ik dat formuliertje weer wél invullen. Meer werk dan dat telefoontje naar de huisarts zou het me niet gekost hebben, maar ik gunde het die man niet dat het zover zou komen.

‘Zo zijn de regels nu eenmaal’, krijg ik te horen als ik het er hier in het ziekenhuis over heb. ‘Bel de huisarts nou maar gewoon, die regelt dat wel.’ En de transferverpleegkundige is ondubbelzinnig duidelijk: als de patiënt niet klinisch is, is het niet ons probleem. Hetzelfde geldt dus als de patiënt nog wel voor controles naar het ziekenhuis komt en je voorziet dat er problemen gaan ontstaan, die zo iemand in de thuissituatie niet meer zelfstandig kan oplossen. Ook dan mag je de patiënt niet geven wat hij op dat moment écht nodig heeft. Ook niet als je vindt dat het ‘jouw’ patiënt is. Hoezo ontregel de zorg?

Suggesties voor en reacties op deze jNVMO-column kunnen worden gemaild naar jnvmo@nvmo.org (cc: redactie@medischeoncologie.nl). Meer informatie over de jNVMO staat op www.nvmo.org/jnvmo.