Beeld: Jeroen van KootenTijdens mijn meer dan welkome vakantie kon ik door uitstekende sneeuwcondities even loskomen van de dagelijkse beslommeringen op de werkvloer.
Het menselijke brein doet soms gekke dingen als het gereset wordt. Ik neem u mee op een reis door mijn schedel en maak u deelgenoot van een wel heel bizarre droom.
In mijn droom woonde ik in een land waar een groot deel van de medicijnen die ik aan mijn patiënten voorschrijf niet werd vergoed door de instanties die daarvoor in het leven zijn geroepen. Niet omdat mijn beroepsgenoten hadden geoordeeld dat het niet zinvol was om deze medicijnen voor te schrijven, maar omdat externe partijen daarover konden beslissen.
Ik moest talloze gegevens van mijn patiënten registreren (bovenop mijn dagelijkse werkzaamheden)
die werden gebruikt om te controleren of ik wel volgens de ‘stand der wetenschap en praktijk’ werkte. Ook konden verzekeraars bepalen welke aandoeningen in welk ziekenhuis behandeld mochten worden.
Verder was het door steeds ingewikkelder regelgeving (opgeworpen door diezelfde externe partijen) en moeizame financiering alleen nog in een zeer beperkt aantal ziekenhuizen mogelijk om patiënten toegang tot behandelingen in studieverband te bieden, waardoor klinisch zeer relevante vraagstellingen niet meer beantwoord konden worden. Volstrekt onbewezen homeopathische en antroposofische interventies werden echter klakkeloos vergoed en in het kader van transparantie konden diverse dubieuze claims met betrekking tot de behandeling en zelfs het voorkomen van kanker ‘prime time’ in de media geventileerd worden. Dit land werd ook nog eens geteisterd door een plaag van Bijbelse proporties, genoemd naar een van mijn favoriete biermerken.
Gelukkig was het maar een droom.