‘In 2017 is bij mij de kanker ontdekt, in de mammabus. Op dat moment zag ik kanker overleven als project. “Dat pakken we even aan, mij krijgen ze niet klein. Hup, amputatie, eraf met die handel.” Ik heb een amputatie, reconstructie en chemotherapie met icecap gehad. Daar heb ik bewust voor gekozen want ik wilde mijn identiteit met donkere haren behouden. De borst is afgezet, dat boeide mij niet, maar ik wilde wel mijzelf blijven. Ik heb die keuze gemaakt voor amputatie, omdat ze zeiden: meeste kans op genezing.1,3 ‘Ik merkte dat de zaak van mijn man en mij steeds meer een belemmering werd. Op mijn 17e ben ik in de winkel gaan werken en bij de diagnose was ik 56. Ik kon niets meer op de automatische piloot doen, terwijl ik zo controlegericht was. Ik merkte dat ik steeds meer moest loslaten. Winkel verkocht, camper gekocht en we gingen reizen. Eén keer mee weggegaan en toen kreeg ik de diagnose: de kanker was terug. Er waren uitzaaiingen.
Erger dan kanker: de aanslag
Bij mevr. W. (59 jaar) werd in 2017 borstkanker geconstateerd, die terugkeerde ondanks een
amputatie. Maar de grootste klap was een aanslag op het leven van haar echtgenoot – zinloos geweld – die hij nauwelijks overleefde.
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?
